και να κάνω κάποιες σκέψεις.
Μια μικρή παρένθεση παρακαλώ. [Το Νοσοκομείο Γ. Παπαγεωργίου, που μετά από μια
μακρόχρονη διαμάχη δωρητού και Δημοσίου, έγινε ένα κόσμημα για την Θεσσαλονίκη. Η δε
λειτουργία του θυμίζει ελβετικό ρολόι. Το προσωπικό ευγενικό και ακούραστο. Πρόθυμοι
να εξυπηρετήσουν τον ασθενή χωρίς διάκριση. Ελπίζω να συνεχίσουν έτσι.]
Ειδήμονες και αδαείς, μορφωμένοι και αμόρφωτοι, εγγράμματοι και αγράμματοι,
πολιτικοποιημένοι και μη, όλοι κατέληγαν σε ένα συμπέρασμα: δικαιότερο μοίρασμα της Πίτας των αγαθών και των ευθυνών. Η εμπιστοσύνη στο πολιτικό Σύστημα χάθηκε. Τιμωρία στους ενόχους, και άλλα πολλά.
Το πολιτικό σύστημα που κατηγορείται από όλους (φυσικά μόνο για λαθάκια) είναι άρρηκτα δεμένο με τον καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής και κατανομής του πλούτου, και συνεπώς είναι αδύνατο να αλλάξεις το ένα χωρίς να πειράξεις το άλλο. Δεν βλέπουν την κρίση και στις άλλες χώρες , όπως της νότιας Αμερικής και της Ευρώπης; Όλοι οι πολιτικοί αυτών των χωρών είναι ανίκανοι και κλέφτες; Όχι, δεν είναι ανίκανοι. Αντίθετα είναι ικανοί οικονομολόγοι με πολιτική σκέψη και εφευρετικότητα. Ας θυμηθούμε: παράκτιες εταιρίες
(offshore), οίκοι αξιολόγησης, εταιρίες στοιχημάτων κλπ.. Επειδή όμως και μεταξύ τους υπάρχει η λυκοφιλία, σαν άγραφος νόμος, δεν διστάζουν να κατασπαράξουν τον αδύναμο εταίρο τους. Όλη αυτή η φιλολογία και παραφιλολογία αποσκοπεί στην σωτηρία, του, πολιτικού και κοινωνικού, συστήματος που έχει χρεοκοπήσει. Όλος ο λαός το ξέρει και δεν θέλει να το ξαναζήσει, απλά δεν έχει την εναλλακτική πρόταση, που είναι καθήκον της αριστεράς.
Τι σύμπτωση: Πρωτομαγιά του 1880 στο Σικάγο κάποιοι εργάτες έχυναν το αίμα τους, για να ανοιχτούν, ορίζοντες πιο ανθρώπινοι, στον κόσμο. Πρωτομαγιά του 2010 ξεκινά ένα ακόμα πισωγύρισμα της ιστορίας. Οι προηγούμενες καπιταλιστικές κρίσεις ήταν συνδεδεμένες με πόλεμο και το ανάθεμα της κρίσης το επωμίζονταν ο κακός πόλεμος, αφού πρώτα τον δημιουργούσαν οι κεφαλαιοκράτες με την βοήθεια βέβαια των πολιτικών.
Ένας ακόμα καπιταλιστικός κύκλος ανοίγει, για να κλείσει μετά από είκοσι με τριάντα χρόνια. Δυστυχώς για το Λαό, πού δεν ξέρει τι τον περιμένει. Αντί να ξεχυθεί στους δρόμους και να διαμαρτυρηθεί πήρε τους δρόμους για την εξοχή, μέρα της πρωτομαγιάς.
Αυτά πού ζητά ο Λαός, όπως Δουλειά, παιδεία, ασφάλεια,δικαιοσύνη κλπ., που είναι αιτήματα δίκαια και εφικτά, αν υλοποιηθούν τότε δεν θα λέμε πως ζούμε σε καπιταλιστική κοινωνία, αλλά σε κάποια άλλη, που δεν ξέρω πως να την ονομάσω. Αυτό όμως που με φοβίζει περισσότερο είναι μια κοινωνική έκρηξη χωρίς στόχο, που αναπόφευκτα θα οδηγήσει λαό στο
πουθενά η στην αιματοχυσία. Ο κόσμος περιμένει περισσότερα από την αριστερά και την διανόηση.
