ΙΔΕΟΛΟΓΙΕΣ ΚΑΙ ΙΔΕΟΛΟΓΗΜΑΤΑ

Ο Γ.Γραμματικάκης με τις σκόρπιες του σκέψεις (άρθρο στην Ελευθεροτυπία στις 29/5/10)
απεικονίζει επακριβώς και με ποιητικό τρόπο την τραγωδία που παίζεται σε βάρος του ελληνικού Λαού. Οι σκόρπιες ιδεολογίες και τα ιδεολογήματα, που σκόπιμα ή άσκοπα, μαζί με τα σκουπίδια της τηλεόρασης διαμορφώνουν μια κατάσταση, που μόνο ορισμένοι άνθρωποι ωφελούνται από αυτά. Κάποια από αυτά τα σκουπίδια βρίσκουν τον στόχο τους, δηλαδή το μυαλό μας.
Έτσι δεν μένει χώρος για καινούργιες ιδέες και σκέψεις. Ο συνεχής βομβαρδισμός με σκουπίδια από τα ΜΜΕ, τους πολιτικούς, τους διάφορους εκπροσώπους του κεφαλαίου,τα σχολεία, και την εκκλησία, δημιουργεί πεποίθηση και η πεποίθηση Εμμονή. Η δε Εμμονή κλείνει αυτιά.
Σήμερα στην χώρα μας η επικρατούσα ιδεολογία είναι η <απουσία ιδεολογίας>, (ότι χειρότερο για μια κοινωνία), που στα χέρια της εξουσίας γίνεται ένα πολύ ισχυρό όπλο, όπως γράφει η Σ. Νικολαΐδου.
Όταν το αφεντικό σου λέει, <εγώ το καλό σου θέλω> και ο εργαζόμενος απαντά: ευχαριστώ, όπως γράφει ο Ράουντερ, αντί να του πει <εγώ δεν θέλω να σου το δώσω>, τότε έχουμε υπηκόους και όχι πολίτες. Έτσι κατασκευάζονται υπήκοοι! και κοινωνία με υπηκόους οδηγείται σ αυτό που σήμερα βιώνουμε: αδιαφορία, αδράνεια, ηττοπάθεια.
Ο θρησκευτικός τουρισμός αυξάνεται και οι μητροπολίτες με τα χρυσοκέντητα ράσα τους κηρύττουν αγάπη και δικαιοσύνη, χωρίς να την πιστεύουν. Οι ΠΑΕ ξοδεύουν πολλά εκατομμύρια κάθε χρόνο για την αγορά ποδοσφαιριστών και οι οπαδοί παραληρούν. Στη Μύκονο και τη Σαντορίνη η κρίση είναι άγνωστη, και οι χλιδάτοι γάμοι και τα πάρτι γίνονται όλο και πιο προκλητικοί. Οι ΥΠΉΚΟΟΙ χαίρονται με τον πλούτο και την διασκέδαση των <αστέρων>.
Ο κατά τα άλλα <περήφανος ελληνικός Λαός>, ο οποίος εκλέγει κάθε τέσσερα χρόνια την κυβέρνησή του, αλλά αμέσως μετά διαφωνεί με την πολιτική της, δέχεται τα αλλεπάλληλα χτυπήματα του κεφαλαίου μουδιασμένα. Αντιλαμβάνεται τι γίνεται σε βάρος του και δεν αντιδρά. Οι συζητήσεις στα καφενεία, για θέματα οικονομίας και πολιτικής τελειώνουν πριν καλά-καλά αρχίσουν, γιατί δεν υπάρχει αντίλογος και καταλήγουν πάντα ομόφωνα σε έναν γενικό αφορισμό των πολιτικών και όχι του πολιτικοοικονομικού συστήματος.
Από το λεξιλόγιό μας αποσύρθηκαν οι όμορφες λέξεις, για να χτίσουμε έστω και νοερά έναν όμορφο κόσμο. Οι λέξεις αντικατοπτρίζουν το κοινωνικό στάτους. Σήμερα έχουμε αφθονία άσχημων λέξεων: αδικία, αναξιοκρατία, ανεντιμότητα, απιστία, κλεψιά, σκάνδαλα, διαπλοκή, υποκλοπή, τρομοκρατία, ασάφεια, κλπ.
Η ασάφεια των Νόμων και των άρθρων του Συντάγματος, μαζί με την Βουλή, είναι τα καλύτερα εργαλεία στα χέρια της αστικής τάξης, για να νομιμοποιήσουν ή να συγκαλύψουν τις αδικίες που γίνονται σε βάρος του Λαού.
Η παρουσία των βουλευτών της Αριστεράς στην Βουλή, δίνει ακόμα μεγαλύτερη εγκυρότητα στα παραπάνω.
Η Αποδοχή οδηγεί στην Συμμετοχή και από κει πάμε στην Ανοχή και από την Ανοχή στην Ενοχή.
Κάτω από τέτοια πέπλα γίνονται όλες οι διεργασίες. Μια τέτοια διεργασία είναι και κοινωνικός Αυτοματισμός. Είναι πασιφανές πως ο ρόλος της Βουλής υπερτιμήθηκε από την Αριστερά.
Η λέξη Σοσιαλισμός διαγράφηκε από το λεξιλόγιο του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ. Το δε ΚΚΕ όταν προτείνει Σοσιαλισμό βρίσκει κλειστά αυτιά, γιατί δεν μπόρεσε να μας εξηγήσει, γιατί κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση.
<Για να γυρίσει ο κόσμος θέλει δουλειά πολύ>. Και τη δουλειά αυτή μόνο η διανόηση μπορεί να την κάνει. Να συλλέξει όλες τις σκόρπιες Σκέψεις, να τις συνθέσει για να βγάλει το <δια ταύτα>, σαν οδηγό, για έναν καλύτερο κόσμο.