Ραστώνη, Νιρβάνα ή ωριμότητα;

Πριν από πολλά χρόνια, στη δεκαετία του 1840, όταν πάνω από την Ευρώπη πλανιόταν η “ελπίδα”, οι λαοί αγωνίζονταν ενάντια στην εξουσία, για ένα καλύτερο αύριο, και ανάγκασαν τους ηγέτες σε ανίερες συμμαχίες, όπως του Τσάρου με τον Πάπα κ.λ.π.

Σήμερα πλανιέται, ένα πέπλο απελπισίας με πολλά αναπάντητα ερωτήματα, απ’ άκρη σ’ άκρη της Ευρώπης.Και  κάτω απ  το πέπλο: 

                <άνεργοι, φτωχοί και άστεγοι αντάμα, μάταια προσμένουνε στο θάμα>.

Ανίερες συμμαχίες δε χρειάστηκε  να γίνουν τώρα, έτσι κι αλλιώς οι ισχυροί του κόσμου, μαζί και η Εκκλησία, προ πολλού αποδέχτηκαν το δόγμα  <καταστροφή και αναγέννηση της κοινωνίας>.

Η πρώτη σκέψη παραπέμπει σε «ψεκασμό από αεροπλάνα». Φυσικά και είναι ανοησία. Η δεύτερη σκέψη παραπέμπει στο «αλάθητο ένστικτο» του Λαού, για την απραξία του. Δεν είναι σωστό. Φυσικά   και δεν προσμένουν το   «θάμα».

  Και βέβαια ο Λαός δεν έπεσε σε Νιρβάνα ούτε και σε Ραστώνη, απλά παραμένει σε θέση αναμονής, ή καλύτερα σε θέση λίγο πριν την έκρηξη.

 Κύριοι! του λείπει η Ελπίδα, που κανένας πολιτικός και κανένα κόμμα δεν μπόρεσε μέχρι σήμερα ούτε να του την  εμπνεύσει αλλά ούτε και να του την αποπνεύσει.

  Αν όμως κάποια στιγμή, ο θυμός και η οργή του Λαού ξεπεράσουν τα  όρια αντοχής του, τότε δε θα βρεθεί ηγέτης ή ανάχωμα να σταματήσει το λαϊκό χείμαρρο.  Η ακέφαλη, και χωρίς φιλοσοφικό προσανατολισμό εξέγερση θα έχει οδυνηρό αποτέλεσμα. Φυσικά και το απευχόμαστε.

Δυο λόγια για την Εκκλησία που στα δύσκολα μένει πάντοτε απ’ έξω.

Η εκκλησία ας σταματήσει τα υποκριτικά λόγια συμπόνιας  και τα μυξοκλάματα, γιατί με την τόσο μεγάλη δύναμη και επιρροή που διαθέτει πάνω στην πολιτική και το Λαό, δεν έκανε τίποτα, ώστε να μη χρειαστεί εκ των υστέρων να οργανώνει συσσίτια.