ΑΤΖΑΚΑΣ            ΓΙΑΝΝΗΣ

     Δε συνηθίζω να δημοσιοποιώ τις απόψεις μου για τα βιβλία που διαβάζω.

 Για τον ΑΤΖΑΚΑ θα κάνω μια εξαίρεση: Αξίζει!                                               

                                               ΦΩ Σ ΤΗΣ ΦΟΝΙΑΣ

O Aτζακάς κλείνει την τριλογία του με το «Φως της Φονιάς».   O φευγάτος  τίτλος του σε ξαφνιάζει λίγο, όμως σύντομα αναγνωρίζεις το ιδιαίτερο συγγραφικό του ύφος. Με τη φαρέτρα του γεμάτη με τοπωνύμια, διονυσιακές εκφράσεις και ορολογίες: όπως  το ναυτικό «αρόδο», το αγροτικό «μαξούλι», και το «κοινωνικό προτσές» της κοινωνιολογίας, ξεναγεί τον ξενομερίτη αναγνώστη στις αυλές, τα σοκάκια και τους δρόμους του Θεολόγου της Θάσου του 1957.  

Καταγράφει, πολύ παραστατικά και ζωντανά τη ζωή και τη δραστηριότητα των κατοίκων με τέτοιο τρόπο, που στη λεπτομέρειά του  δεν έχει να ζηλέψει το <πλατύ ποτάμι του Μπεράτη>, ούτε και από το  <συναξάρι του Θ. Βαλτινού>,  στους ιδιωματισμούς.

Ο Ατζακάς, άριστος γνώστης της Φύσης και πιστός στη δημοτική και το πολυτονικό σύστημα, πενήντα χρόνια αργότερα γίνεται ένα με την εποχή του Γιαννούδ’, συνδέει αλάνθαστα   την αγροτική διαδικασία και τα φυσικά φαινόμενα με το χρόνο.  Αντίθετα,  στο χωριό  οι εξελίξεις μένουν πίσω σε σχέση με το χρόνο. Οι αντίρροπες δυνάμεις δεν συγκρούονται, αδρανούν. Οι πονηροί χωριάτες συνυπάρχουν με τους αγαθούς. Οι γενναιόδωροι με τους άπληστους. Οι φτωχοί με τους πλούσιους. Το πένθος με τη διασκέδαση. Το μίσος με τη συγχώρεση. Οι δεξιοί με τους αριστερούς. Η νεολαία με τα γηρατειά. Και κάτω από τη βαριά σκιά του εμφυλίου πολέμου, οι συνέπειές του παραμένουν ζωντανές, όπως και η θρησκεία.   Μόνο ο χρόνος  τρέχει στο χωριό.

Στη θέση του ξενομερίτη αναγνώστη βάλε τον απολυμένο 16χρονο οικότροφο της βασιλικής παιδούπολης, και θα έχεις τον πρωταγωνιστή του βιβλίου. Η μεγάλες αγάπες του Γιάννη για  το χωριό και τη μικρή Έλλη από τη μια  και οι οικονομικές δυσχέρειες από την άλλη,   δεν στάθηκαν εμπόδιο στις σπουδές του.

Ο αναγνώστης δε θα περάσει μόνο καλά με το βιβλίο, αλλά θα διδαχτεί απ’ αυτό.

                       

                                        

                            

                                 ΠΟΙΟΣ  ΓΚΡΕΜΙΣΕ ΤΟΝ ΛΕΝΙΝ

Πέρασαν 20 μέρες από τότε, που στην Ουκρανία οι διαδηλωτές έριξαν το άγαλμα του Λένιν, και κάποιοι δημοσιογράφοι εξακολουθούν να μυξοκλαίνε.  Στην Ουκρανία, γκρεμίστηκε ένα κομμάτι μάρμαρο, που ο συμβολισμός του ήταν μουσειακός τίποτε άλλο . Σε μια χώρα όπου, η φτώχια και η αδικία βασιλεύει, δεν ταιριάζει το άγαλμα του Λένιν και ό,τι αυτό συμβολίζει. Θέλω να τους υπενθυμίσω, πως  ο Λένιν γκρεμίστηκε το 1991 από εκείνους, που στο όνομά του  έκτισαν μια κοινωνία, υποσχόμενοι ελπίδα και πρόοδο. Το γκρέμισμα, που στην πραγματικότητα ξεκίνησε πολύ νωρίτερα, ενίσχυσαν με την απραξία τους και οι πιο πιστοί σ αυτόν, «οι Λενινιστές». Ας είμαστε ρεαλιστές και να μη ρίχνουμε τα δικά μας λάθη στους αντιπάλους.

Η εμμονή σε κάποιες αρχές δεν ωφελεί, αντίθετα βλάπτει αφάνταστα. Η αναζήτηση και συζήτηση των φιλοσοφικών ζητημάτων είναι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε σ’ αυτή τη φάση, αφού η καταστροφή της κοινωνίας ολοκληρώνεται, για να έρθει η ανάπτυξη, όπως ορίζει το καπιταλιστικό σύστημα.  

        

Ραστώνη, Νιρβάνα ή ωριμότητα;

Πριν από πολλά χρόνια, στη δεκαετία του 1840, όταν πάνω από την Ευρώπη πλανιόταν η “ελπίδα”, οι λαοί αγωνίζονταν ενάντια στην εξουσία, για ένα καλύτερο αύριο, και ανάγκασαν τους ηγέτες σε ανίερες συμμαχίες, όπως του Τσάρου με τον Πάπα κ.λ.π.

Σήμερα πλανιέται, ένα πέπλο απελπισίας με πολλά αναπάντητα ερωτήματα, απ’ άκρη σ’ άκρη της Ευρώπης.Και  κάτω απ  το πέπλο: 

                <άνεργοι, φτωχοί και άστεγοι αντάμα, μάταια προσμένουνε στο θάμα>.

Ανίερες συμμαχίες δε χρειάστηκε  να γίνουν τώρα, έτσι κι αλλιώς οι ισχυροί του κόσμου, μαζί και η Εκκλησία, προ πολλού αποδέχτηκαν το δόγμα  <καταστροφή και αναγέννηση της κοινωνίας>.

Η πρώτη σκέψη παραπέμπει σε «ψεκασμό από αεροπλάνα». Φυσικά και είναι ανοησία. Η δεύτερη σκέψη παραπέμπει στο «αλάθητο ένστικτο» του Λαού, για την απραξία του. Δεν είναι σωστό. Φυσικά   και δεν προσμένουν το   «θάμα».

  Και βέβαια ο Λαός δεν έπεσε σε Νιρβάνα ούτε και σε Ραστώνη, απλά παραμένει σε θέση αναμονής, ή καλύτερα σε θέση λίγο πριν την έκρηξη.

 Κύριοι! του λείπει η Ελπίδα, που κανένας πολιτικός και κανένα κόμμα δεν μπόρεσε μέχρι σήμερα ούτε να του την  εμπνεύσει αλλά ούτε και να του την αποπνεύσει.

  Αν όμως κάποια στιγμή, ο θυμός και η οργή του Λαού ξεπεράσουν τα  όρια αντοχής του, τότε δε θα βρεθεί ηγέτης ή ανάχωμα να σταματήσει το λαϊκό χείμαρρο.  Η ακέφαλη, και χωρίς φιλοσοφικό προσανατολισμό εξέγερση θα έχει οδυνηρό αποτέλεσμα. Φυσικά και το απευχόμαστε.

Δυο λόγια για την Εκκλησία που στα δύσκολα μένει πάντοτε απ’ έξω.

Η εκκλησία ας σταματήσει τα υποκριτικά λόγια συμπόνιας  και τα μυξοκλάματα, γιατί με την τόσο μεγάλη δύναμη και επιρροή που διαθέτει πάνω στην πολιτική και το Λαό, δεν έκανε τίποτα, ώστε να μη χρειαστεί εκ των υστέρων να οργανώνει συσσίτια.

                      

      HTAN ANAMENOMENH H KΡΙΣΗ ΗΛΙΘΙΕ! (κατά τον κ. Μπογιόπουλο).

Φυσικά και δεν εννοώ εσάς. Εννοώ όλους εκείνους τους «σοφούς» που δείχνουν ξαφνιασμένοι, ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν.

  Σκαλίζοντας λίγο τη μνήμη μου, ανέσυρα βιώματα και καταστάσεις που νομίζω πως πρέπει να τις μοιραστώ μαζί σας, κι αν θέτε,  βγάζουμε και κάποια συμπεράσματα.

         Είχα το θλιβερό προνόμιο να βιώσω δύο οικονομικές κρίσεις. Την πρώτη, που συνοδευόταν  από πόλεμο, την έζησα σαν βρέφος και στη συνέχεια σαν παιδί. Τώρα στα 73 μου, ζω  τη δεύτερη οικονομική κρίση, που αυτή τουλάχιστο δε συνοδεύεται (προς το παρόν) από πόλεμο.

       Αν κάποιος ονομάζει το χρονικό διάστημα ανάμεσα σε δυο πολέμους Ειρήνη, εγώ αυθαιρετώντας λίγο, θα ονοματίσω το διάστημα ανάμεσα σε δυο κρίσεις «αγώνα ανωμάλου δρόμου», με κανόνες της άγριας Φύσης ως ένα βαθμό, και οι υπόλοιποι κανόνες να τίθενται από τους ισχυρούς κατά το δοκούν, με τερματισμό την επόμενη οικονομική κρίση. Στον «Αγώνα» τρέχουν όλοι: Μερικοί για επιβίωση, δικαιοσύνη και ισότητα, άλλοι για πλουτισμό και άλλοι πάλι, για να αυξήσουν παραπάνω τα πλούτη τους και κάποιοι αρκούνται στην κατανάλωση, την αποχαύνωση και τον εφησυχασμό.. Καινούργια όμως στοιχεία προστέθηκαν στους κανόνες του «ανώμαλου δρόμου» όπως: «Δομημένα Ομόλογα», για να κερδίσουν χωρίς κόπο, «Οφ σορ εταιρείες» για να κρύψουν τα κλεμμένα, «Σουάπς», «Σπρέντς» κ.λπ, έννοιες που καμιά σχέση δεν έχουν με την παραγωγή αγαθών. 

         Οι όροι ισχύουν για όλους, χωρίς να λαμβάνεται υπ όψη η αφετηρία, τα πολιτικά και τα κοινωνικά εμπόδια. Ο κάθε πολίτης ξεκινά από τη θέση που τον έφερε η προηγούμενη κρίση ή ο πόλεμος. Βέβαια όλα τα παραπάνω είναι καλυμμένα με το βελούδινο μανδύα της Δημοκρατίας, που κατά κανόνα τη σεβόμαστε.   

        Για πολλούς, το Όραμα για κοινωνική δικαιοσύνη και ευημερία ήταν πολύ  κοντά στην πραγμάτωσή του, που την ίδια στιγμή κάποιοι  βιάστηκαν να πανηγυρίσουν την ανατροπή της Μαρξιστικής θεωρίας περί «καπιταλιστικών κρίσεων». Απογοητεύτηκαν και οι δυο ομάδες. Οι μεν πρώτοι με την κατάρρευση του Σοσιαλισμού, οι δε δεύτεροι με την κρίση που δεν αποφύγανε.

       Οι πολιτικοί όλου του κόσμου, με προπομπούς τους σύγχρονους οικονομολόγους, φρόντισαν να επιβεβαιώσουν τη θεωρία του Μαρξ, περί «αναπόφευκτων καπιταλιστικών κρίσεων»,  οδηγώντας  συνειδητά τους λαούς στην κρίση –καταστροφή-. Ούτε που τους ένοιαξε για τις συνέπειες. Παράλληλα ταύτισαν τον εαυτό τους με τον ήρωα του Τζων Στάινμπεκ, Τζορτζ, και το Λαό με τον άμυαλο Γίγαντα Λένι. Να υπενθυμίσω, πως ο Λένι για όλο το  υπόλοιπο της ζωής του ήταν γαντζωμένος πάνω στο Τζορτζ, επειδή τον έσωσε από πνιγμό, ξεχνώντας ότι αυτός τον έσπρωξε στα βαθιά νερά. Για τόσο αφελείς μας έχουν.  

        Η συνωμοτική σιωπή  των πολιτικών και της διανόησης, για την μετά την κρίση εποχή, υποδηλώνει αποδοχή του σημερινού τρόπου ανάπτυξης και κίνησης της κοινωνίας. Ο «Αγώνας ανώμαλου δρόμου», με ότι αυτό συνεπάγεται, θα είναι ξανά μπροστά σ’ αυτούς που κάποτε θα βγουν από την κρίση. Η δυστυχία, η  πείνα, η αναδιανομή του πλούτου υπέρ των πλουσίων,  ο κανιβαλισμός,  και ενίοτε η αλλαγή συνόρων μεταξύ κρατών, θα χρησιμοποιηθούν πάλι σαν κινητήρια δύναμη της κοινωνίας, όπως ακριβώς έγινε και στην πριν  την κρίση εποχή.  Δηλαδή θα εφαρμόσουνε πάλι τους νόμους της άγριας Φύσης, όπου ο ισχυρός και ο τυχερός επιβιώνει παραγκωνίζοντας βέβαια τον άλλο.

  Αναρωτιέται κανείς αν αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος να κρατήσουμε σε διαρκή κίνηση και πρόοδο την κοινωνία, για να μη βαλτώσει; 

              Αλήθεια! Αλέξη Τσίπρα, αν ο γιός σου μετά από 16 χρόνια σε ρωτήσει: Πατέρα τι   έκανες και τι κάνεις, για να μη βιώσω και δεύτερη κρίση στη ζωή μου, όπως τη βιώνουν δισεκατομμύρια άνθρωποι τι θα του πεις; «Συμφωνώ με τα παραπάνω, γιατί έτσι πορεύτηκε τόσα χρόνια η ανθρωπότητα και έτσι θα συνεχίσει να πορεύεται», ή θα σωπάσεις επειδή δε θα έχεις πειστική απάντηση.

       Ήξερες Αλέξη Τσίπρα, ότι μας οδηγούν στην κρίση και δεν έκανες όσα μπορούσες να κάνεις. Είσαι κι εσύ μέρος του Συστήματος, θα σου πει μια μέρα ο γιός σου.

       Κι εσύ Αλέκα Παπαρήγα τι θα πεις στα εγγόνια σου; Φαντάζομαι πως θα πεις ότι, αγωνίζεσαι για να μη βιώσουν ξανά οι επόμενες γενιές τέτοιες κρίσεις. Να είσαι σίγουρη πως δε θα σε πιστέψουν. Επειδή δεν έκανες κάτι το συγκλονιστικό και εντυπωσιακό, για να αφυπνίσεις το Λαό. Παρέμεινες μέρος του Συστήματος, συμμετέχοντας στη βουλή.  Θα σε καταγγείλουν ότι ματαιοπονείς, επειδή ακολουθείς ένα δοκιμασμένο δρόμο που οδήγησε σε αποτυχία. Σχεδόν δυο δισεκατομμύρια άνθρωποι, μετά από δεκαετίες κομμουνιστικής διακυβέρνησης,  παραδόθηκαν στον καπιταλισμό αμαχητί. Ανίκανοι να εμπνευστούν κίνητρα και καινοτόμες ιδέες, για να μη βαλτώσει η κοινωνία τους. Αξίες όπως, αλληλεγγύη, γενναιοδωρία, αξιοκρατία, διάλογος, κριτική-αυτοκριτική, έμειναν χωρίς περιεχόμενο.

    Η «συγνώμη», τα «δάκρυα»,  το «φταίξαμε», το «πολιτικό σύστημα απέτυχε»,  αλλά όχι το οικονομικό σύστημα, γιατί  το θεωρούν δεδομένο και αναντικατάστατο,  κ.λπ., δεν έχουν καμιά αξία. Η πολιτική διαμάχη που βιώνουμε δεν είναι τίποτε άλλο από διαχείριση της καταστροφής, όπου οδεύει ανεπιστρεπτί η χώρα μας. Έτσι η <καταστροφή και  αναγέννηση>,  όπως ο μυθικός φοίνικας αναδύθηκε από τις στάχτες του, φτάνει στην πραγμάτωσή του.

     Προς επιβεβαίωση των παραπάνω: πρόσφατα ο κ. Νετανιάχου με απόλυτη ειλικρίνεια και κυνικότητα είπε στον κ. Σαμαρά «όσο πιο βαθειά είναι η κρίση (καταστροφή) τόσο πιο γρήγορα θα βγείτε από αυτή».

  Αλήθεια, φοβάται η διανόηση μη πεθάνουν οι λαοί από ανία, και γι αυτό δεν κάνει τίποτα, ώστε να σταματήσει το αλληλοφάγωμα των λαών; Γιατί δε μιλάει; Δεν έχει κάτι καλύτερο να προτείνει; 

          Συμφωνεί και η διανόηση με τα παραπάνω; Ας σηκώσει επί τέλους το ανάστημά της. Πρέπει να καταλάβουν πως, η διανόηση είναι η μόνη ελπίδα που μας απόμεινε.

Υ.Γ Μακριά από μένα το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».  Αν η διατύπωση των παραπάνω θέσεων είναι κάπως μπερδεμένη, οφείλεται στην αδυναμία μου, να αναπτύξω τις απόψεις μου μέσα από λίγες αράδες.

       

                                                                                                           

                                                               

                  ΟΙ  ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ  ΚΛΑΙΝΕ;

Στη μάχη για την αναδιανομή του πλούτου, η ακόρεστη δίψα του κεφαλαίου για πλουτισμό, δε δίστασε να παραβιάσει ακόμα και το Ναό (τράπεζα), όπου μέχρι χθες φύλασσε το ύψιστο και θεοποιημένο αγαθό του, το χρήμα.

   Ξαφνιασμένοι οι θιασώτες της ελεύθερης οικονομίας, από την επίθεση στους θεμελιώδεις  θεσμούς του καπιταλισμού, έσπευσαν να διαμαρτυρηθούν με κλάματα και  οργή, επικαλούμενοι πάντα τις λαϊκές καταθέσεις,  γιατί το μακρύ χέρι του κεφαλαίου τους πλησίασε επικίνδυνα  και επιπλέον ανέτρεπε τη θεμελιώδη αρχή του καπιταλισμού την ατομική ιδιοκτησία στη μορφή του χρήματος.

    Δεν είναι η πρώτη φορά που, οι κεφαλαιοκράτες αλληλοτρώγονται, και αφού τελείωσαν τα βοσκοτόπια του καπιταλισμού,  μπήκαν  στα εγχώρια βοσκοτόπια, (Z.Baumann) και άρχισαν  να τρώνε  τα παιδιά της ίδιας τους της οικογένειας.  Το κεφάλαιο δεν  ξεχωρίζει τον  κόσμο σε φίλους και εχθρούς, σε φτωχούς και πλούσιους, σε ξένους και συγγενείς, παρά μόνο σε δυνατούς και αδύνατους, και σ’ αυτή τη βάση  χτίζουν  και τις συμμαχίες.

    Η αμηχανία που προκλήθηκε, από την απόφαση  του  Γιούροκρούπ για την Κύπρο, θα ήταν για γέλια, αν δεν υπήρχε  πίσω απο τη ληστεία  ένας λαός.

     ΠΑΣΟΚ: Ήταν ιστορικό λάθος η απόφαση.

     Ν.Δ.:  Ο Στουρνάρας ψήφισε την λάθος απόφαση, επειδή η Κυπριακή κυβέρνηση την ψήφισε. Η Ελλάδα συντάσσεται με τις αποφάσεις της Κύπρου.

    ΒΟΥΛΗ ΚΥΠΡΟΥ: Ψήφισε όχι στη λάθος απόφαση.

    Ν.Δ.:  Η Κυπριακή βουλή δεν έπρεπε να ψηφίσει όχι.  (Τώρα δε συντάσσεται);

   ΣΥΡΙΖΑ: Συγχαίρει τον κυπριακό Λαό για το μεγαλοπρεπές όχι απέναντι στους ληστές του Βορά. Και συντάσσεται με τον αδελφό Λαό. (Βέβαια, το όχι αποδείχτηκε λίγο και χωρίς συνέχεια απέναντι στο αρπακτικό κεφάλαιο. Και ο δρόμος για τη «δημιουργική καταστροφή» συνεχίστηκε)

   Όταν κούρευαν τους μισθούς και τις συντάξεις κατά 30 και 40%, το χαράτσι που επέβαλαν και στα πιο φτωχά νοικοκυριά, (δηλαδή στο υστέρημα του λαού), ούτε έκλαψαν ούτε και πανικοβλήθηκαν, όπως τώρα με το κούρεμα  των αποθεμάτων του λαού στην Κύπρο.     

    Σ' αυτό το μοτίβο γίνονται σχεδόν όλες οι αντιπαραθέσεις του πολιτικού κόσμου. Ψέματα, υποκρισίες, υπερβολές, κουκουλώματα, υποσχέσεις, και διαπιστώσεις. είναι τα επιχειρήματά τους.
      Σ' αυτή τη διαμάχη παίρνει και το ΚΚΕ μέρος. Βέβαια, για να πούμε και του στραβού  το δίκαιο, το ΚΚΕ συχνά προσπαθεί να φέρει το ζήτημα στη φιλοσοφική του βάση,"Σπειροειδής ανάπτυξη και πρόοδος της κοινωνίας" ή σοσιαλιστικός τρόπος ανάπτυξης", αλλά οι συνομιλητές τους εύκολα τους επαναφέρουν στη σημερινή πραγματικότητα, λέγοντας πως ο σοσιαλισμός δεν άντεξε και κατέρρευσε από μόνος του. Το   δυσάρεστο για τους Λαούς είναι, που δεν μπαίνουν  στον κόπο να αναζητήσουν άλλης μορφής κοινωνία.    

       Αν νομίζουν ότι, το δόγμα «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», ό,τι  δηλαδή  ισχύει στον καπιταλισμό, θα υιοθετηθεί από τον  εργαζόμενο λαό είναι γελασμένοι. Οι υπέρτατες αξίες, όπως η αλληλεγγύη, η συμπαράσταση, η αγωνιστικότητα, και η ενημέρωση, θα αναδειχτούν, ώστε η μελλοντική κοινωνία θα έχει σαν θεμέλια τη δικαιοσύνη και την αξιοκρατία, και όχι τον πλουτισμό  και τις διακρίσεις.
 Δεν μπορεί! ο Λαός κάποια στιγμή θα βρει το δρόμο του και θα αναδείξει την ηγεσία του. 

              ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

Στα μέσα του 2^ου παγκόσμιου πολέμου το κεφάλαιο, βρήκε και θεωρητικό υπόβαθρο για να στηρίξει την επιθετική του δράση.

Ο Joseph Schumpeter υποστηρίζει ότι η στιγμιαία (σύντομη) αποδόμηση (καταστροφή) ενός κοινωνικού κράτους και μέσα από τα συντρίμμια του, τη δημιουργία ενός άλλου, «του κράτους της αγοράς», με φιλελευθεροποίηση των οικονομικών σχέσεων, σαν αναγκαίο συστατικό της  εξέλιξης του καπιταλισμού. (Από άρθρο του καθηγητή Δ. Γιαννόπουλου).

O δε Δημήτρης Μπουραντάς σε ομιλία του για το παραπάνω θέμα, αναφέρει ένα παράδειγμα με βάτραχο. «Αν βυθίσεις ένα βάτραχο σε ένα δοχείο με καυτό νερό, θα πηδήξει αμέσως έξω για να σωθεί. Αν, όμως ζεστάνεις το νερό σιγά – σιγά, θα μείνει μέσα μέχρι να γίνει ….Βατραχόσουπα.

Έτσι, οι χώρες γίνονται ευκολότερη λεία στα αρπακτικά των ισχυρών, και το εγχείρημα ΑΝΑΔΙΑΝΟΜΗ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ, που είναι και ο στρατηγικός στόχος, μεταξύ των κεφαλαιοκρατών μπορεί να πάρει και τη μορφή βοήθειας, συμμαχίας, διευκόλυνσης κλπ.

Αυτή η θεωρία εφαρμόζεται σήμερα σε πολλές χώρες, και γίνεται αποδεκτή από ολόκληρο τον πολιτικό κόσμο, πλην ΚΚΕ.(για το ΚΚΕ υπάρχουν άλλα αρνητικά να καταλογίσεις).

Συνεπώς η πολιτική που ασκείται από τις αστικές κυβερνήσεις έχει μόνο διαχειριστικό έργο ως προς τον στόχο, που είναι  καταστροφη.

Είναι επιτακτική ανάγκη, η σύμπνοια, η ενότητα,    η ενημέρωση και η αντίσταση να γίνει μέρος της ζωής μας, και μέσα από τις διεργασίες να δημιουργηθεί κάτι το καινούργιο  για την  αποφυγή μελλοντικής καταστροφής .

 

http://efsimos.blogspot.gr/

ΤΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΔΕΝ ΑΠΕΤΥΧΕ , ΑΛΛΑ ΟΙ ΛΑΟΙ

Σήμερα που τα θλιβερά γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο με τέτοια συχνότητα, χωρίς να αφήνουν κανένα χρονικό κενό μεταξύ τους, η υποκρισία, το ψέμα, η ωμότητα και η βία, δέθηκαν άρρηκτα μεταξύ τους, για να γίνουν το κύριο εργαλείο στα χέρια των ισχυρών. Σ αυτό το έργο τους, βρίσκουν συνεργάτες ορισμένους καλοπληρωμένους <δημοσιογράφους> που έγιναν μόνο σχολιαστές, παρακάμπτοντας την ιδιότητά τους.

Αυτοί οι άνθρωποι, με τα εμετικά κροκοδείλια δάκρυά τους, και με τις αναλύσεις που κάνουν, γίνονται οι κύριοι προπαγανδιστές της διαιώνισης του συστήματος. Τα έχω μαζί τους γιατί αυτοί βρίσκονται ανάμεσα στο Λαό και τους πολιτικούς. Πολύ ξαφνικά τους έπιασε ο πόνος για τους χαμηλοσυνταξιούχους και μισθωτούς. Να τους θυμίσω πως το 20% του Ελληνικού λαού ζει, για δεκαετίες ολόκληρες, σε καθεστώς οικονομικής κρίσης.

Κρίση σημαίνει ανατροπή, και σ αυτό το κομμάτι του λαού δεν έγινε ανατροπή, απλά χειροτέρεψε η ζωή τους. Η κρίση χτύπησε αυτούς που έχασαν τη δουλειά τους και εκείνους που έκλεισαν τις επιχειρήσεις τους. Στην Μύκονο θα συνεχίζονται τα πάρτι, και στη Σαντορίνη οι γάμοι των αστών. Όχι πως δεν υπάρχει κρίση, απλά τώρα την βιώνουν κι άλλοι συμπολίτες μας. Αυτοί οι «πονόψυχοι» πολιτικοί και δημοσιογράφοι θα πρέπει, αντί να ρίχνουν ψεύτικα δάκρυα, ας θυμηθούν πως όταν το 20% του Ελληνικού λαού πεινούσε, 600 δις ευρώ αποταμιεύτηκαν σε Ελβετικές τράπεζες από συμπατριώτες μας.

Σήμερα έπιασε ο πόνος τους «φιλειρηνικούς» ηγέτες με αρχηγό τον Ομπάμα και τρέχουν να σώσουν τον πραγματικά βασανιζόμενο και αδικημένο λαό της Λιβύης. Τα 43 εκατομμύρια του Αμερικανικού λαού που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας δεν είναι αδικημένοι όπως οι Λίβυοι; Οι εξαθλιωμένοι μετανάστες στη χώρα μας δεν είναι αδικημένοι; Γιατί δεν εφαρμόζουν τα ψηφίσματα του ΟΗΕ κατά των Τουρκοκυπρίων, και άλλων κρατών που καταπιέζουν τους λαούς τους; Είναι ξεκάθαρα τα πράγματα. Στο επίκεντρο δεν είναι ο άνθρωπος αλλά τα οικονομικά συμφέροντα. Τα υποκριτικά παιχνίδια του συμβουλίου ασφαλείας δε θα αργήσει η ώρα, που οι λαοί θα τα αγνοήσουν.

Παραδέχονται, πως έγιναν λάθη στο παρελθόν χωρίς να αλλάξουν κάτι. Το σύστημα που υπηρετούν δε θεωρούν πως απέτυχε. Θεωρούν φυσιολογικό και νόμιμο να κερδίζουν ορισμένοι και να εξάγουν τα κέρδη τους στις χώρες που θέλουν. Συμφωνώ πως δεν απέτυχε. Το οικονομικό μας σύστημα πάντοτε έτσι ήταν. Στηρίζεται στην κοινωνική ανισότητα και τη συσσώρευση του κεφαλαίου σε λίγα χέρια. Δυστυχώς, οι λαοί απέτυχαν να αντικαταστήσουν το σύστημα αυτό με κάποιο άλλο.