HTAN ANAMENOMENH H KΡΙΣΗ ΗΛΙΘΙΕ! (κατά τον κ. Μπογιόπουλο).

Φυσικά και δεν εννοώ εσάς. Εννοώ όλους εκείνους τους «σοφούς» που δείχνουν ξαφνιασμένοι, ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν.

  Σκαλίζοντας λίγο τη μνήμη μου, ανέσυρα βιώματα και καταστάσεις που νομίζω πως πρέπει να τις μοιραστώ μαζί σας, κι αν θέτε,  βγάζουμε και κάποια συμπεράσματα.

         Είχα το θλιβερό προνόμιο να βιώσω δύο οικονομικές κρίσεις. Την πρώτη, που συνοδευόταν  από πόλεμο, την έζησα σαν βρέφος και στη συνέχεια σαν παιδί. Τώρα στα 73 μου, ζω  τη δεύτερη οικονομική κρίση, που αυτή τουλάχιστο δε συνοδεύεται (προς το παρόν) από πόλεμο.

       Αν κάποιος ονομάζει το χρονικό διάστημα ανάμεσα σε δυο πολέμους Ειρήνη, εγώ αυθαιρετώντας λίγο, θα ονοματίσω το διάστημα ανάμεσα σε δυο κρίσεις «αγώνα ανωμάλου δρόμου», με κανόνες της άγριας Φύσης ως ένα βαθμό, και οι υπόλοιποι κανόνες να τίθενται από τους ισχυρούς κατά το δοκούν, με τερματισμό την επόμενη οικονομική κρίση. Στον «Αγώνα» τρέχουν όλοι: Μερικοί για επιβίωση, δικαιοσύνη και ισότητα, άλλοι για πλουτισμό και άλλοι πάλι, για να αυξήσουν παραπάνω τα πλούτη τους και κάποιοι αρκούνται στην κατανάλωση, την αποχαύνωση και τον εφησυχασμό.. Καινούργια όμως στοιχεία προστέθηκαν στους κανόνες του «ανώμαλου δρόμου» όπως: «Δομημένα Ομόλογα», για να κερδίσουν χωρίς κόπο, «Οφ σορ εταιρείες» για να κρύψουν τα κλεμμένα, «Σουάπς», «Σπρέντς» κ.λπ, έννοιες που καμιά σχέση δεν έχουν με την παραγωγή αγαθών. 

         Οι όροι ισχύουν για όλους, χωρίς να λαμβάνεται υπ όψη η αφετηρία, τα πολιτικά και τα κοινωνικά εμπόδια. Ο κάθε πολίτης ξεκινά από τη θέση που τον έφερε η προηγούμενη κρίση ή ο πόλεμος. Βέβαια όλα τα παραπάνω είναι καλυμμένα με το βελούδινο μανδύα της Δημοκρατίας, που κατά κανόνα τη σεβόμαστε.   

        Για πολλούς, το Όραμα για κοινωνική δικαιοσύνη και ευημερία ήταν πολύ  κοντά στην πραγμάτωσή του, που την ίδια στιγμή κάποιοι  βιάστηκαν να πανηγυρίσουν την ανατροπή της Μαρξιστικής θεωρίας περί «καπιταλιστικών κρίσεων». Απογοητεύτηκαν και οι δυο ομάδες. Οι μεν πρώτοι με την κατάρρευση του Σοσιαλισμού, οι δε δεύτεροι με την κρίση που δεν αποφύγανε.

       Οι πολιτικοί όλου του κόσμου, με προπομπούς τους σύγχρονους οικονομολόγους, φρόντισαν να επιβεβαιώσουν τη θεωρία του Μαρξ, περί «αναπόφευκτων καπιταλιστικών κρίσεων»,  οδηγώντας  συνειδητά τους λαούς στην κρίση –καταστροφή-. Ούτε που τους ένοιαξε για τις συνέπειες. Παράλληλα ταύτισαν τον εαυτό τους με τον ήρωα του Τζων Στάινμπεκ, Τζορτζ, και το Λαό με τον άμυαλο Γίγαντα Λένι. Να υπενθυμίσω, πως ο Λένι για όλο το  υπόλοιπο της ζωής του ήταν γαντζωμένος πάνω στο Τζορτζ, επειδή τον έσωσε από πνιγμό, ξεχνώντας ότι αυτός τον έσπρωξε στα βαθιά νερά. Για τόσο αφελείς μας έχουν.  

        Η συνωμοτική σιωπή  των πολιτικών και της διανόησης, για την μετά την κρίση εποχή, υποδηλώνει αποδοχή του σημερινού τρόπου ανάπτυξης και κίνησης της κοινωνίας. Ο «Αγώνας ανώμαλου δρόμου», με ότι αυτό συνεπάγεται, θα είναι ξανά μπροστά σ’ αυτούς που κάποτε θα βγουν από την κρίση. Η δυστυχία, η  πείνα, η αναδιανομή του πλούτου υπέρ των πλουσίων,  ο κανιβαλισμός,  και ενίοτε η αλλαγή συνόρων μεταξύ κρατών, θα χρησιμοποιηθούν πάλι σαν κινητήρια δύναμη της κοινωνίας, όπως ακριβώς έγινε και στην πριν  την κρίση εποχή.  Δηλαδή θα εφαρμόσουνε πάλι τους νόμους της άγριας Φύσης, όπου ο ισχυρός και ο τυχερός επιβιώνει παραγκωνίζοντας βέβαια τον άλλο.

  Αναρωτιέται κανείς αν αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος να κρατήσουμε σε διαρκή κίνηση και πρόοδο την κοινωνία, για να μη βαλτώσει; 

              Αλήθεια! Αλέξη Τσίπρα, αν ο γιός σου μετά από 16 χρόνια σε ρωτήσει: Πατέρα τι   έκανες και τι κάνεις, για να μη βιώσω και δεύτερη κρίση στη ζωή μου, όπως τη βιώνουν δισεκατομμύρια άνθρωποι τι θα του πεις; «Συμφωνώ με τα παραπάνω, γιατί έτσι πορεύτηκε τόσα χρόνια η ανθρωπότητα και έτσι θα συνεχίσει να πορεύεται», ή θα σωπάσεις επειδή δε θα έχεις πειστική απάντηση.

       Ήξερες Αλέξη Τσίπρα, ότι μας οδηγούν στην κρίση και δεν έκανες όσα μπορούσες να κάνεις. Είσαι κι εσύ μέρος του Συστήματος, θα σου πει μια μέρα ο γιός σου.

       Κι εσύ Αλέκα Παπαρήγα τι θα πεις στα εγγόνια σου; Φαντάζομαι πως θα πεις ότι, αγωνίζεσαι για να μη βιώσουν ξανά οι επόμενες γενιές τέτοιες κρίσεις. Να είσαι σίγουρη πως δε θα σε πιστέψουν. Επειδή δεν έκανες κάτι το συγκλονιστικό και εντυπωσιακό, για να αφυπνίσεις το Λαό. Παρέμεινες μέρος του Συστήματος, συμμετέχοντας στη βουλή.  Θα σε καταγγείλουν ότι ματαιοπονείς, επειδή ακολουθείς ένα δοκιμασμένο δρόμο που οδήγησε σε αποτυχία. Σχεδόν δυο δισεκατομμύρια άνθρωποι, μετά από δεκαετίες κομμουνιστικής διακυβέρνησης,  παραδόθηκαν στον καπιταλισμό αμαχητί. Ανίκανοι να εμπνευστούν κίνητρα και καινοτόμες ιδέες, για να μη βαλτώσει η κοινωνία τους. Αξίες όπως, αλληλεγγύη, γενναιοδωρία, αξιοκρατία, διάλογος, κριτική-αυτοκριτική, έμειναν χωρίς περιεχόμενο.

    Η «συγνώμη», τα «δάκρυα»,  το «φταίξαμε», το «πολιτικό σύστημα απέτυχε»,  αλλά όχι το οικονομικό σύστημα, γιατί  το θεωρούν δεδομένο και αναντικατάστατο,  κ.λπ., δεν έχουν καμιά αξία. Η πολιτική διαμάχη που βιώνουμε δεν είναι τίποτε άλλο από διαχείριση της καταστροφής, όπου οδεύει ανεπιστρεπτί η χώρα μας. Έτσι η <καταστροφή και  αναγέννηση>,  όπως ο μυθικός φοίνικας αναδύθηκε από τις στάχτες του, φτάνει στην πραγμάτωσή του.

     Προς επιβεβαίωση των παραπάνω: πρόσφατα ο κ. Νετανιάχου με απόλυτη ειλικρίνεια και κυνικότητα είπε στον κ. Σαμαρά «όσο πιο βαθειά είναι η κρίση (καταστροφή) τόσο πιο γρήγορα θα βγείτε από αυτή».

  Αλήθεια, φοβάται η διανόηση μη πεθάνουν οι λαοί από ανία, και γι αυτό δεν κάνει τίποτα, ώστε να σταματήσει το αλληλοφάγωμα των λαών; Γιατί δε μιλάει; Δεν έχει κάτι καλύτερο να προτείνει; 

          Συμφωνεί και η διανόηση με τα παραπάνω; Ας σηκώσει επί τέλους το ανάστημά της. Πρέπει να καταλάβουν πως, η διανόηση είναι η μόνη ελπίδα που μας απόμεινε.

Υ.Γ Μακριά από μένα το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».  Αν η διατύπωση των παραπάνω θέσεων είναι κάπως μπερδεμένη, οφείλεται στην αδυναμία μου, να αναπτύξω τις απόψεις μου μέσα από λίγες αράδες.